Papież Franciszek mianował biskupa koadiutora dla diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.
Został nim dotychczasowy biskup pomocniczy archidiecezji gdańskiej Zbigniew Zieliński.
Treść komunikatu Stolicy Apostolskiej:
Ojciec Święty Franciszek mianował biskupem koadiutorem diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej dotychczasowego biskupa pomocniczego archidiecezji gdańskiej Zbigniewa Zielińskiego, zwalniając go jednocześnie ze stolicy tytularnej Medeli i posługi biskupa pomocniczego.
Warszawa, 10 marca 2022 roku
Abp Salvatore Pennacchio
Nuncjusz Apostolski
W najbliższą niedzielę we wszystkich kościołach w diecezji zostanie odczytany specjalny komunikat w tej sprawie biskupa Edwarda Dajczaka.
Już dzisiaj biskup diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej wzywa wszystkich diecezjan do modlitwy w intencji biskupa koadiutora.
ŻYCIORYS
Syn Ruperta i Teresy, urodził się 14 stycznia 1965 r. w Gdańsku. Sakrament chrztu przyjął w Parafii pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Gdańsku-Brętowie. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w Technikum Budowy Okrętów „Conradinum” w Gdańsku. Po maturze, w 1985 r. rozpoczął sześcioletnie studia filozoficzno-teologiczne w Gdańskim Seminarium Duchownym. 18 maja 1991 r. przyjął święcenia kapłańskie w bazylice Mariackiej w Gdańsku z rąk Księdza Arcybiskupa Tadeusza Gocłowskiego. Pracował jako wikariusz w Parafii pw. Matki Boskiej Bolesnej w Gdańsku (1991-1999) i w Parafii Archikatedralnej pw. Trójcy Świętej w Gdańsku (1999-2000). 9 czerwca 2000 r. otrzymał nominację na Dyrektora Wydziału Duszpasterskiego Kurii Metropolitalnej Gdańskiej. Został włączony do Archidiecezjalnej Rady Duszpasterskiej i został Członkiem Komisji Głównej III Synodu Gdańskiego (2001). Po uzyskaniu licencjatu z katolickiej nauki społecznej na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie rozpoczął pracę jako wykładowca teologii pastoralnej w Gdańskim Seminarium Duchownym (2002).
15 lipca 2004 r. został mianowany proboszczem Parafii pw. Św. Michała Archanioła w Sopocie, a w roku 2007 Dziekanem Dekanatu Sopot. Równocześnie należał do Rady Kapłańskiej i Kolegium Konsultorów Archidiecezji Gdańskiej. W 2004 roku obronił na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych pracę doktorską pt. „Przekaz wartości religijnych w zreformowanej polskiej szkole publicznej po 1990 r.”, napisaną pod kierunkiem ks. prof., dr hab. Henryka Skorowskiego. W 2005 r. otrzymał godność Kanonika Kapituły Archikatedralnej Gdańskiej.
8 grudnia 2007 r. został mianowany proboszczem Parafii katedralnej pw. Trójcy Świętej w Gdańsku-Oliwie i Dziekanem Dekanatu Gdańsk-Oliwa. Podejmował też różne zadania jako Duszpasterz Archidiecezjalnej Kościelnej Służby Mężczyzn „Semper Fidelis” i Duszpasterz Pracowników Gospodarki Leśnej oraz Diecezjalny Duszpasterz Myśliwych. W dowód zasług otrzymał od papieża Benedykta XVI godność Kapelana Jego Świątobliwości (2007).
27 października 2014 r. został mianowany proboszczem Parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Gdańsku.
W dniu 26 września 2015 r. Ojciec Święty Franciszek mianował księdza prałata dr. Zbigniewa Zielińskiego biskupem pomocniczym Archidiecezji Gdańskiej.
Herb: symbolika i wymowa
Herb Księdza Biskupa Zbigniewa Zielińskiego nawiązuje do specyfiki Archidiecezji Gdańskiej, łącząc walory nadmorskie z tradycją i historią.
Pośrodku herbu widnieje krzyż w kształcie kotwicy. Symbol ten ma przypominać, że krzyż Chrystusa jest źródłem niezawodnej nadziei. Kotwica jest symbolem stabilności, a więc mocnego trwania w wierze oraz symbolem bezpieczeństwa, zakotwiczenia w bezpiecznym porcie, co z kolei stanowi podłoże do budowania międzyludzkiej jedności.
Pod kotwicą zostały umieszczone dwa szczególne znaki. Wiosło odnosi się bezpośrednio do Świętego Wojciecha, Patrona i Chrzciciela Gdańska, który do Prus podróżował łodzią po Wiśle, aby głosić Ewangelię Pomorzanom. To podczas tamtej misji jeden z pogan uderzył biskupa Wojciecha wiosłem w plecy. W tym sensie wiosło stało się narzędziem męki. Ból i cierpienie poniesione ze względu na prawdę oraz dla Ewangelii prowadzą do jeszcze większego poświęcenia i autentycznego świadectwa o Chrystusie. Wiosło w ręku biskupa Wojciecha stało się wreszcie laską biskupią, pastorałem – symbolem Kościoła zgromadzonego wokół niego. Zatem drugi symbol, pastorał, jest znakiem ojcowskiej troski o owczarnię. Biskup jest pasterzem, jest przewodnikiem prowadzącym swą trzodę do bezpiecznego portu zbawienia. Wiosło i pastorał stają się więc symbolami wysiłku i duchowej pracy, ciągłego wypływania na głębię.
Powyżej zostały umieszczone trzy lilie. Lilia jest symbolem piękna i czystości. Nawiązuje do Najświętszej Maryi Panny, czczonej w naszej Archidiecezji jako Stella Maris – Gwiazda Morza, która jest przewodniczką w spokojnym żeglowaniu. Kształt lilii przypomina kompas wskazujący drogę. Trzy lilie są ponadto symbolem Trójcy Świętej, opieki Boga Trójjedynego nad nami.
Tłem herbu są dwa kolory: niebieski i czerwony. Kolor niebieski kieruje nasz wzrok ku niebu, ku wiecznej szczęśliwości. Jest symbolem cierpliwości i opanowania, gdy niebieskie fale morskie są spokojne oraz dynamizmu, gdy się wznoszą. Wskazuje na nadzieję i przypomina, że przyszłość jest w rękach Boga. Kolor czerwony symbolizuje natomiast miłość, oddanie i ofiarę. To z miłości do Boga i do Kościoła Święty Wojciech poniósł śmierć męczeńską. To z jego poświęcenia zrodziła się wiara tutejszego ludu, która od wieków umacnia się poprzez posługę Kościoła Gdańskiego; żywa wiara mieszkańców Pomorza i Kaszub, którzy tak szczerze i autentycznie wyznają w Boga, zachowując liczne święte tradycje naszego regionu. Kolor czerwony to także przypomnienie o asystencji Ducha Świętego wpisanej w posługę pasterską Kościoła.
Zawołanie: Ut unum sint – aby byli jedno (J 17, 21)
Jednym z najskuteczniejszych narzędzi w kształtowaniu wiary jest otwarcie na Boga i człowieka. Osobiste doświadczenie bliskości Boga i odkrycie w drugim człowieku daru prowadzą do budowania i pogłębiania jedności. Jedność uczniów Chrystusa, budowana na fundamencie miłości, to dla świata wymowne świadectwo wartości Ewangelii.
Są różne płaszczyzny budowania jedności: międzynarodowa, międzyreligijna czy międzywyznaniowa. Ważne jest budowanie jedności międzyludzkiej w oparciu o pełne miłości otwarcie się na drugiego człowieka. W czasach, w których wiele środowisk zajęło się zarządzaniem międzyludzkimi konfliktami, staranie o tę jedność staje się szczególnym wyzwaniem i potrzebą. Św. Paweł zawarł to zadanie w słowach: „Jeden drugiego brzemiona noście" (Ga 6,2), a święty Jan Paweł II, odwołując się do tego zwięzłego zdania Apostoła, dodał: „jest [ono] inspiracją dla międzyludzkiej i społecznej solidarności. Solidarność - to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię, to brzemię niesione razem, we wspólnocie. A więc nigdy: jeden przeciw drugiemu. Jedni - przeciw drugim. I nigdy „brzemię” dźwigane przez człowieka samotnie. Bez pomocy drugich.” (Gdańsk, 11 czerwca 1987 r.). Święty Jan Paweł II nazwał te wysiłki „solidarnością” i podkreślił, że jest ona podstawowym elementem wolności. Do tej myśli nawiązał w czasie drugiej pielgrzymki na Wybrzeże w 1999 r. mówiąc, że: „nie ma solidarności bez miłości”.
Prośba Chrystusa, „aby wszyscy stanowili jedno” (J 17, 21), na wzór Jego jedności z Ojcem i Duchem Świętym, powinna przenikać wszystkie formy duszpasterstwa i życie każdej wspólnoty chrześcijańskiej – tym bardziej posługę biskupa, bowiem wierzyć w Chrystusa, znaczy pragnąć Kościoła; pragnąć Kościoła, znaczy pragnąć komunii łaski, która odpowiada zamysłowi Ojca powziętemu przed wszystkimi wiekami. Taki jest sens modlitwy Chrystusa: ut unum sint.
Stolica tytularna: Medeli
Zgodnie ze zwyczajem zainicjowanym przez papieża Klemensa V w XIV wieku biskupom pomocniczym, którzy pomagają biskupom diecezjalnym, wyznacza się także stolice związane z tytułami diecezji już nieistniejących. Powstanie tego zwyczaju wiąże się z podbojami obszarów chrześcijańskich na Bliskim Wschodzie, w Afryce i w Hiszpanii (VII-VIII wiek). Przydzielenie stolicy tytularnej podkreśla powszechność Kościoła i upamiętnia chrześcijan, którzy oddali życie za wiarę.
Medeli (łac. Medelitanus) to dawna stolica historycznej diecezji w Cesarstwie Rzymskim w prowincji Afryka Prokonsularna, która była sufraganią metropolii Kartagina. Współcześnie znajduje się w Tunezji. Ustanowiona została jako stolica tytularna w 1933 r.
